هر روز صبح بچهها بیدار و برای حضور در مدرسه آماده می‌شوند. در این میان، هر پدر و مادری انتظار دارد که فرزندش با همان شرایطی به خانه بازگردد که هنگام ترک خانه داشت. برآوردهای کنونی نشان می‌دهد که از هر سه دختر یکی و از هر ده پسر یکی، پیش از رسیدن به 18 سالگی مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند (تانگ، فرید و وانگ، 2007).
همچنین منسل، سبسی و مسکال (1998) خاطرنشان کردند که کودکان دارای معلولیت رشدی تقریباً دو برابر بیش‌تر از کودکان معمولی مورد سوء استفاده‌ی جنسی قرار می‌گیرند. بنابراین، چگونه سرپرست یک کودک اوتیستیک می‌تواند از ایمنی کودک خود در مدرسه یا در مسیر خانه به مدرسه و سپس بازگشتش در پایان روز اطمینان حاصل کند؟ در اینجا 10 نکته‌ی کلی ذکر شده که هنگام تلاش برای اطمینان از ایمنی فرزندان اوتیستیک خود در برابر آزار جنسی و مهاجمان باید در نظر بگیرید.
از زبان بزرگسالان استفاده کنید
برخی از کودکان اوتیستیک ممکن است با اصطلاحات صحیح برای توصیف بدن خود آشنا نباشند. ممکن است برای والدین زیاد راحت نباشد که در مورد «نام های مناسب» اعضای بدن با کودکان گفتگو کنند، اما این برای کودکان دارای اوتیسم ضروری است. استفاده از اصطلاحات مناسب، به کودکان این امکان را می‌دهد که اگر احساس ناراحتی می‌کنند یا مورد خشونت واقع می‌شوند، بتوانند این حس خود را به‌طور کامل بیان کنند. اگر لازم باشد برای فهمیدن این‌که کودک شما به‌طور نامناسبی لمس شده است یا نه، به او نزدیک شوید، استفاده از «زبان کودک» ممکن است باعث سردرگمی او درباره‌ی معنای صحبت شما بشود.
چیزی را پیش‌فرض نگیرید
تصور نکنید که کودک اوتیستیک تفاوت بین «لمس خوب» و «لمس بد» را می‌داند. بسیاری از والدین برای این‌که به کودک نشان بدهند که چه نقاطی از بدنش را هیچ کس نباید لمس کند، از مثال یک مایوی یک تکه برای دختر و یک مایوی مردانه برای پسر کمک می‌گیرند. این مثال به‌همراه استفاده از اصطلاحات مناسب، می‌تواند به والدین در تشخیص سریع این‌که آیا فرزندشان در موقعیت نامناسبی قرار گرفته است یا خیر کمک کند.
چطور شناسایی کنید و پاسخ بدهید
برای بسیاری از بزرگسالان هم می‌تواند دشوار باشد که تشخیص بدهند چه افرادی «امن» و چه افرادی «ناامن» هستند. تصور کنید که این‌کار برای دانش‌آموزان دارای اوتیسم ممکن است تا چه حد گیج‌کننده باشد. والدین باید با مثال‌های ثابتی به آن‌ها توضیح بدهند که باید چه چیزهایی را تشخیص بدهند. کودکان دارای اوتیسم باید درک کنند که بیش‌تر، اعمال یک فرد است که او را به‌عنوان یک مهاجم قابل شناسایی می‌کند و نه یک ویژگی فیزیکی در او.
برای مثال، می‌توان به افرادی اشاره کرد که می‌خواهند آن‌ها را سوار ماشینشان کنند، افرادی‌که با پیشنهاد پول یا آب‌نبات، می‌خواهند آن‌ها را با خود ببرند، کسانی‌که از آن‌ها می‌خواهند لباس‌های خود را در بیاورند یا می‌خواهند از آن‌ها عکس بگیرند، و یا کسانی‌که می‌خواهند بدون اطلاع والدینشان، آن‌ها را به داخل خانه دعوت کنند. بازگویی مداوم این سناریوها، کمک می‌کند که کودک اوتیستیک، اطلاعاتی که در خانه مورد گفتگو قرار گرفته را به محیط‌های دیگر تعمیم دهد.
مهم است که والدین برای آن‌ها توضیح دهند وقتی کسی به‌طور نامناسبی به آن‌ها نزدیک می‌شود، چگونه واکنش نشان دهند. همچنین باید با آن‌ها این واکنش‌ها را تمرین کنند. بسیاری از کودکان، بزرگسالان را شخصیت‌هایی مقتدر تصور می‌کنند و از گفتن «نه» به آن‌ها احساس ناخوشایندی پیدا می‌کنند. به‌عنوان یک والد، باید در کودک طیف اوتیسم خود این اطمینان را ایجاد کنید که اگر کسی باعث ناراحتی او می‌شود، کاملاً خوب است که با صدای بلند به او «نه» بگوید.
راز چیست؟
ممکن است یک آزارگر به کودک دارای اوتیسم بگوید که رابطه‌ی خود با او را مخفی نگه دارد. ممکن است کودک احساس کند که اگر این «راز» را با والدینش در میان بگذارد، «دوست خوبی» نبوده است. همچنین ممکن است نخواهد برای آزارگر «مشکل» ایجاد کند. برخی از آزارگران نیز کودک را تهدید می‌کنند که اگر به کسی بگوید چه اتفاقی افتاده، به والدین یا خواهر و برادرش صدمه خواهند زد. این می‌تواند قربانی را بیش‌از پیش سردرگم کند. برقراری ارتباط گشوده و بدون راز با کودک اوتیستیک، می‌تواند بخشی از این فشارها را کاهش دهد.
قوانین عمومی برای حفظ امنیت
چند قانون ساده وجود دارد که می‌تواند به حفظ امنیت فرزند شما در مدرسه و همچنین هنگام تردد بین خانه و مدرسه کمک کند. کودکان دارای اوتیسمی که نیاز به تردد در مسیر مدرسه دارند، باید همیشه توسط خواهر و برادر، دوست و یا والدین خود همراهی شوند. تنها بودن آن‌ها را آسیب‌پذیر می‌کند و به آن‌ها حس ناامنی می‌دهد.
به‌همین اندازه مهم است که آن‌ها درک کنند باید همیشه موبایل خود را به‌همراه داشته باشند. هم برای مواقع اضطراری هم برای این‌که به سادگی به والدین خود اطلاع دهند کجا هستند و با چه کسی بازی می‌کنند. اگر نظارت بعد از مدرسه برای والدین مشکل است، می‌توانند کودک خود را با یک فعالیت فوق برنامه مانند ورزش، موسیقی، نمایش و غیره مشغول کنند. مشارکت والدین با کودک خود در این فعالیت‌ها نیز فکر خوبی است. آن‌ها می‌توانند آن‌چه را که ممکن است در حال وقوع باشد، تحت نظر بگیرند.
مکان های امن
مهم است که با کودک اوتیستیک خود «مکان های امن» را تمرین کنید. هرچه بیش‌تر تمرین کنید، احتمال این‌که او در در مواقع اضطراری از این مهارت‌ها استفاده کند بیش‌تر می‌شود. اگر فرزند شما احساس ناامنی کند، آیا می‌تواند پنج مکان امن را برای درخواست کمک شناسایی کند؟ مکان‌های امن، باتوجه به هر کودک و خانواده‌ای می‌توانند متفاوت باشند. این مکان‌ها می‌توانند خانه‌ی همسایه، مدرسه، کلیسای محلی، یا حتی یک فروشگاه باشند.
افراد امن
زمان و انرژی زیادی صرف می‌شود تا به کودکان اوتیستیک آموزش داده شود چه افرادی ناامن هستند. برای آن‌ها به همان اندازه مهم است که بتوانند تشخیص دهند در جامعه چه افرادی «امن» هستند. این هم می‌تواند برای هر کودکی متفاوت باشد، اما افرادی مثل والدین، پدربزرگ و مادربزرگ، خواهر و برادر، همسایه‌ها، پلیس، معلم مدرسه، راننده‌ی اتوبوس مدرسه یا حتی یک کشیش را می‌تواند شامل شود. این‌که کودک بداند افراد امن چه کسانی هستند، می‌تواند در یافتن فرد مناسب در صورت نیاز، به او کمک کند.
با دقت گوش کنید
برخی از کودکان دارای اوتیسمی که قربانی آزار جنسی شده‌اند، ممکن است نفرتی ناگهانی را نسبت به یک فرد خاص بروز دهند. کودک ممکن است به‌نحوی نشان دهد که دیگر نمی‌خواهد آن شخص را ملاقات کند. مثلاً برای اجتناب از قرار گرفتن در کنار آن شخص، مسیر دورتری را برای خود انتخاب کند. کودکان دارای اوتیسم، غیرکلامی هستند. با این‌وجود می‌توانند ویژگی‌های رفتاری خاصی مانند ناله یا شیون کردن، گریه کردن یا حتی آسیب زدن به خود را در حضور یک فرد خاص بروز دهند.
ممکن است در عادت‌های اشتهای کودک تغییرات ناگهانی رخ دهد، مانند پرخوری کردن یا کم خوردن. الگوهای خواب ممکن است مختل شوند، یا ممکن است کودک کابوس‌های تکراری ببیند. ادرار در بستر یا از دست دادن کنترل دفع نیز ممکن است به‌شکل ناگهانی پدیدار شوند.
همه‌ی کودکان در مقابل موقعیت‌های خطرناک، آسیب‌پذیر هستند. اما کودکان دارای اوتیسم می‌توانند آسیب‌پذیرتر باشند. آن‌ها ممکن است با چالش‌های ارتباطی مواجه شوند. این چالش‌ها می‌تواند آن‌ها را به قربانی‌های مطلوب مجرمان جنسی تبدیل کند، زیرا این تصور وجود دارد که کودکان دارای اوتیسم، قادر به افشای آزار نیستند (ادلسون، 2016).
تحقیقات نشان می‌دهد که تا 50 درصد از کودکان اوتیستیک از نظر عملکردی، غیرکلامی هستند (APA, 2000). شما به عنوان والدین، فرزند خود را بهتر می‌شناسید. به یاد داشته باشید که همه‌ی رفتارهای او «ارتباط» هستند. با دقت به صحبت‌های کودک دارای اوتیسم خود گوش دهید و راه‌های ارتباط با او را گشوده و سرراست نگه دارید.
به مجریان قانون گزارش دهید
بسیاری از والدین وقتی می‌فهمند کسی به فرزندشان آسیب رسانده است، وحشت‌زده و غافلگیر می‌شوند. بسیاری از ما سال‌ها پیش، بر روی مفهوم «خطر غریبه‌ها» با کودکان کار کرده‌ایم. با این‌حال، در بسیاری از موقعیت‌ها دریافتیم که ممکن است کودک، آزارگر را بشناسد. گلدمن (1994) شواهدی را ذکر می‌کند که نشان می‌دهند بیش از 50 درصد متجاوزان افراد دارای معلولیت رشدی، با قربانیان خود از قبل در تماس بوده‌اند. آن‌ها از خلال درگیری با برخی خدماتی که به افراد دارای معلولیت ارائه می‌شود، این تماس‌ها را ایجاد کرده بودند.
ممکن است اولین واکنش شما به کشف آزار علیه فرزندتان این باشد که فوراً به او دلداری بدهید، یا بخواهید که بیرون بروید و به فردی آسیب بزنید که فرزندتان را آزار داده است. شما باید یک لحظه نفس بکشید، خودتان را جمع و جور کنید و با پلیس تماس بگیرید. مهم است که این نوع آزارگری و این وضعیت بلافاصله به پلیس گزارش شود. ممکن است فرزند شما تنها قربانی نباشد و پلیس در مورد نحوه‌ی برخورد صحیح در این موقعیت آموزش دیده است.
کمک حرفه ای دریافت کنید
اگر کودک دارای اوتیسم شما قربانی آزار جنسی شود، مهم است که کمک حرفه‌ای بگیرید. به‌عنوان والدین او، مهم‌ترین چیزی که می‌توانید به فرزندتان بگویید این است که «این اتفاق تقصیر تو نبوده است و بابت این‌که به من گفتی چه اتفاقی درحال رخ‌دادن است، خیلی به تو افتخار می‌کنم.» زمانی که کودک درگیر مسائل چنین نوعی از آزار جنسی شده است، یک مشاور حرفه‌ای یا یک مددکار اجتماعی با سابقه‌ی کار در زمینه‌ی اوتیسم گزینه‌های بسیار خوبی برای کمک به او هستند.
ایمن نگه داشتن تمام کودکان از تجاوز و آزار جنسی باید هدفی جمعی باشد و همه‌ی ما باید برای رسیدن به آن تلاش کنیم.
نویسنده: رونالد مالکوم | برگردان: آکادمی چراغ
منابع
American Psychiatric Association (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 4th edition, text revised. Washington, DC: Author.
Edelson, M.G. (2016). Sexual Abuse of Children with Autism: factors that Increase Risk and Interfere with Recognition of Abuse. Disability Studies Quarterly, 36, 1-16.
Goldman, R.L. (1994). Children and youth with intellectual disabilities: Targets for sexual abuse. International Journal of Disability, Development and Education, 41, 89-102.
Mansell, S., Sobsey, D., & Moskal, R. (1998). Clinical findings among sexually abused children with and without developmental disabilities. Mental Retardation, 36, 12-22.
Tang, S.S.S., Freyd, J.J., & Wang, M. (2007). What do we know about gender in the disclosure of child sexual abuse? Journal of Psychological Trauma, 6, 1-26.
This article was featured in Issue 88 – Knowledge is Power
